Eye-tracking tentoonstelling helpt de ontwikkeling van de blikgedrag in kaart te brengen in verschillende levensfasen

Inzicht in hoe mensen visueel door hun omgeving bladeren en hun blik in specifieke situaties richten, is een langdurig doel onder onderzoekers van de psychologie. Eerdere studies suggereren dat mensen oculomotorische vooroordelen vertonen, die neigingen zijn die leiden tot de manier waarop ze naar de wereld om hen heen kijken, bijvoorbeeld, bij voorkeur hun blik rond het centrum van waar ze op een bepaald tijdstip visueel aan worden blootgesteld.

Onderzoekers van Justus Liebig University Giessen in Duitsland hebben onlangs een studie uitgevoerd om beter te begrijpen hoe deze patronen in staren gedrag ontwikkelen zich gedurende de menselijke levensduur. Hun bevindingen, gepubliceerd in Natuur menselijk gedragsuggereren dat de neiging van scène kijkt geleidelijk ontwikkelen tijdens de kindertijd en adolescentie, terwijl oudere mensen de neiging hebben om de wereld te observeren na vergelijkbare kijk- en staartfixatiestrategieën.

“Een van de belangrijkste vragen waar ons lab in geïnteresseerd is, is hoe blikgedrag – dat is, waar en hoe we naar natuurlijke scènes kijken – ontwikkelt naarmate we opgroeien,” vertelde Marcel Linka, eerste auteur van de paper, aan Medical Xpress.

“We weten dat mensen de neiging hebben om bepaalde patronen te tonen bij het kijken naar scènes. De meesten van ons kijken bijvoorbeeld meer naar gezichten en tekst, concentreren zich meer op het midden van een afbeelding en maken meer oogbewegingen van links naar rechts (horizontaal) in plaats van omhoog en omlaag (verticaal) of diagonaal. Tegelijkertijd zijn er grote en consistente verschillen tussen individuen in hoe en waar ze hun gaa richten.”

Linka en zijn collega’s bestuderen al enkele jaren menselijke blikpatronen. Hoewel eerdere studies interessante resultaten opleverden, realiseerden ze zich dat de ontwikkeling van blikgedragspatronen na de kindertijd breed onderzocht bleef.

“Eerdere studies, waaronder enkele van onze eigen, toonden aan dat kinderen hun blik anders verspreiden over scènes,” zei Linka. “Ze kijken bijvoorbeeld minder naar tekstelementen. Wat we niet wisten was hoe lang het duurt om een ​​typische blik voor volwassenen te ontwikkelen. We wisten alleen dat kinderen verschillen van volwassenen, maar niet hoe lang deze ontwikkelingsfase duurt.”

Als onderdeel van hun nieuwe studie wilden de onderzoekers een grote dataset verzamelen en analyseren met de blikpatronen van mensen uit verschillende leeftijdsgroepen. Omdat het verzamelen van deze dataset in een laboratoriumomgeving een uitdaging zou zijn, werkten ze samen met het Mathematikum, een hands-on Science Museum in Giessen, Duitsland, dat wordt bezocht door kinderen en volwassenen van verschillende leeftijden.

“We hebben een volledig autonome eye-tracking-tentoonstelling opgezet in de Mathematikum, waar bezoekers zonder enige hulp aan ons experiment kunnen deelnemen,” legde Linka uit.

“Hierdoor konden we duizenden mensen testen en de gegevens verzamelen die we nodig hadden om onze onderzoeksvraag te beantwoorden.”

De gegevens die werden geanalyseerd door Linka en zijn collega’s werden verzameld in een oogopslag in het museum. Toen mensen die het museum bezochten in deze stand kwamen, werd hen gevraagd om te kijken naar 40 dagelijkse scènes die elk 3 seconden op een scherm werden weergegeven, zonder een bepaalde taak te voltooien.

“Vervolgens hebben we onderzocht hoe verschillende aspecten van blikgedrag veranderen met de leeftijd,” zei Linka. “We hebben bijvoorbeeld gemeten hoeveel tijd deelnemers besteedden aan het kijken naar bepaalde soorten objecten in de scènes, zoals tekst, gezichten of objecten die werden aangeraakt.”

De onderzoekers waren ook geïnteresseerd in beter begrip hoe en wanneer ruimtelijke vooroordelen zich ontwikkelen. Dit zijn de eerder gerapporteerde neigingen om te kijken naar scènes na specifieke blikpatronen.

“We weten bijvoorbeeld dat mensen de neiging hebben om meer naar het midden van een scène te kijken – dit staat bekend als de vooringenomenheid van het midden,” zei Linka. “Ze hebben ook de neiging om hun ogen meer horizontaal te bewegen dan verticaal of diagonaal. Dus voor elke deelnemer en leeftijdsgroep berekenden we dingen zoals hoe ver hun blik uit het midden van het beeld was en welk deel van hun oogbewegingen horizontaal was.”

Het uiteindelijke doel van de analyses van het team was om nieuw licht te werpen op hoe verschillende kijk neigingen veranderen naarmate mensen groeien. Hoewel uit het verleden uit het verleden bleek dat jonge kinderen naar de wereld kijken die aanzienlijk verschillende patronen volgen dan die waargenomen bij volwassenen, blijft de evolutie van blik gerelateerde neigingen gedurende de menselijke levensduur slecht begrepen.

“Met andere woorden, we vroegen: Naarmate we ouder worden, beginnen we op scènes op meer vergelijkbare manieren te kijken, of worden onze blikpatronen unieker?” zei Linka. “Om dit te onderzoeken, hebben we gemeten hoe vergelijkbaar blikgedrag binnen elke leeftijdsgroep was en volgden we hoe deze gelijkenis veranderde over de eeuwen, van 5 tot 72 jaar oud.”

Toen ze de gegevens in het Mathematikum Museum analyseerden, ontdekten Linka en zijn collega’s dat het verrassend lang duurt om het blikgedrag van mensen echt “volwassenachtig” te worden. Dit is in tegenspraak met vroege hypothesen op het gebied van psychologie, die suggereerden dat het meeste blik gerelateerd gedrag in de vroege kinderjaren wordt verworven.

“Als we bijvoorbeeld kijken hoe mensen de neiging hebben om zich op tekst in een scène te concentreren, ontdekten we dat dit patroon zich niet volledig ontwikkelt totdat mensen begin twintig zijn,” zei Linka.

“We waren ook verbaasd over hoe de gelijkenis tussen de blikpatronen van mensen in de loop van de tijd verandert. We ontdekten dat de blikpatronen van kinderen niet alleen verschillen van volwassenen – ze variëren ook veel van het ene kind tot het andere. Het is alleen tijdens de adolescentie dat oogbewegingen geleidelijk meer vergelijkbaar worden tussen individuen.”

Over het algemeen suggereren de bevindingen van deze recente studie dat scène Bekijk neigingen ontwikkelen zich geleidelijker dan eerdere werken hadden voorspeld. Desalniettemin verduidelijken ze nog niet de specifieke processen die hun ontwikkeling kunnen ondersteunen.

“Deze bevindingen roepen natuurlijk veel nieuwe vragen op,” zei Linka. “Hoe ontwikkelen de blikpatronen zich bijvoorbeeld in de eerste plaats? Zien we veranderingen in Hersenactiviteit in visuele gebieden die overeenkomen met de veranderingen die we hebben gevonden in blikgedrag? Zouden deze veranderingen kunnen gebeuren omdat onze visuele omgeving verandert naarmate we groeien – wat betekent dat wat we het vaakst zien, ons visuele dieet, “vormt wat ons oog opvalt?

“Als we naar school gaan, worden we bijvoorbeeld geconfronteerd met meer tekst in ons visuele dieet – waar deze van onze visuele voorkeur voor tekst in het algemeen veranderen? En worden we meer vergelijkbaar met hoe we naar scènes kijken, omdat we geleidelijk mentale kaarten ontwikkelen die ons helpen weten waar we moeten zoeken om de belangrijkste informatie te vinden en te begrijpen wat we zien?”

Antwoorden op de vragen van Linka kunnen helpen om te begrijpen hoe kinderen de wereld zien, maar ook hoe hun blik gerelateerd gedrag evolueert wanneer ze de adolescentie binnenkomen en vervolgens volwassenheid. Dit zou op zijn beurt kunnen helpen om strategieën te bedenken om kinderen in hun ontwikkeling te ondersteunen en hen te helpen hun omgeving te begrijpen.

“Om beter te begrijpen wat de ontwikkeling van natuurlijk blikgedrag drijft, zal onze volgende stap zijn om te bestuderen wat mensen in hun dagelijks leven zien – zowel thuis als buiten – en hoe dit verandert als ze groeien,” zei Linka.

“Om dit te doen, zijn we van plan om een ​​glazen van mobiele ogen te gebruiken die niet alleen opnemen wat mensen tegenkomen in hun dagelijkse activiteiten, maar ook precies waar ze kijken. Dit zal ons helpen te onderzoeken of dit zogenaamde visuele dieet-de dingen die we het vaakst zien-de manier waarop we naar de wereld kijken, vormgeven.”

Het recente werk van Linka en zijn collega’s zou binnenkort andere studies kunnen inspireren die zich richten op de ontwikkeling van kijktendensen. In hun toekomstige studies hopen de onderzoekers ook de ontwikkeling van blik-gerelateerde hersenprocessen bij dezelfde mensen nauwkeurig te onderzoeken, in plaats van het gedrag van verschillende mensen uit verschillende leeftijdsgroepen te vergelijken.

“We willen kijken naar veranderingen in de visuele gebieden van de hersenen die meestal actief zijn wanneer we bepaalde objecten zien, zoals gezichten of tekst,” voegde Linka toe. “We zijn ook van plan om culturele verschillen in natuurlijk te verkennen staren Gedrag om te zien hoe dit kan variëren in verschillende delen van de wereld. “

© 2025 Science x Network