Verhaal:
De komst van een mysterieuze vreemdeling verstoort een rustige kuststad en ontstaat een keten van introspectieve en rustig surrealistische gebeurtenissen.
Beoordeling:
Wes Anderson’s
Het Fenicische schema
Komt aan als een perfect ingepakt pakket: ingewikkeld ontworpen, slim van structuur en uitnodigende toon. Toch is wat binnen ligt decoratiefer dan diepgaande invloed. Het is een film die de onmiskenbare visuele en verhalende stijl van Anderson voortzet, terwijl hij zich zo licht in meer emotioneel territorium duwt, hoewel niet altijd succesvol.Het plot gaat zich in een fictieve mediterrane natie die worstelt met naoorlogse modernisering en concentreert zich rond ZSA-ZSA Korda (Benicio del Toro), een verouderende industrieel die een utopisch spoorproject voorstelt. Zijn echte missie is echter om opnieuw in contact te komen met zijn dochter Liesl (Mia threapleton), die afstand heeft gedaan van haar achternaam en zijn rijkdom door een kloosterorde in te voeren. Hun relatie, gemedieerd door een mix van letters, korte ontmoetingen en filosofische debatten, vormt de emotionele ruggengraat van de film, hoewel het dun wordt uitgerekt over een uitgestrekt ensemble en subplots.Mia Threappleton is rustig dwingend als de introspectieve leugens, waardoor een diepte wordt gecommitteerd die de meer fantasierijke elementen van het verhaal compenseert. Benicio del Toro levert ondertussen een uitvoering die zowel melancholisch als droog komisch is en de tegenstrijdigheden vastlegt van een man die een toekomst wil opbouwen zonder rekening te houden met zijn verleden. Ondersteunende uitvoeringen – vooral Michael Cera’s beurt als een bug-geobsedeerde academische en Riz Ahmed‘S sceptische overheidsfunctionaris – voor droll humor, zo niet blijvende impact.Zoals altijd zijn de visuele keuzes van Anderson vlekkeloos. Elk frame is ontworpen als een diorama, gevuld met warme kleurenpaletten, modeltreinen, miniatuurgebouwen en lange trackingshots die door onmogelijk gecomponeerde sets glijden. De score van Alexandre Desplat voegt een nostalgische melancholie toe aan de eigenzinnigheid en geeft de film een bitterzoete toon.Maar zelfs met al zijn charmes,
Het Fenicische schema
Snijd niet helemaal samen. De verhalende structuur – gelegd, gefragmenteerd en soms ondoorzichtig – houdt het publiek op de lengte van Arm. Thema’s van erfenis, vervreemding en modernisering zijn aanwezig, maar nooit volledig onderzocht. Dientengevolge, terwijl de film het oog en het intellect betrekt, bereikt het niet altijd het hart.Dit wil niet zeggen dat Anderson het niet probeert. In vergelijking met zijn eerdere werk doet deze film een meer ernstige poging tot oprechtheid. Maar in de evenwichtsoefening tussen stijl en ziel is het de eerste die wint – voorzichtig, maar een beetje te voorspelbaar.
Geef een reactie