De horror vervaagt terwijl de film van Danny Boyle in melodrama glijdt

Verhaal: Een groep overlevenden leeft veilig op een klein eiland, weg van de besmette. Maar wanneer een vader en zoon naar het vasteland reizen, ontdekken ze verrassende geheimen over andere mensen die hebben overleefd.Beoordeling: Vergelijkingen met ’28 dagen later ‘en ’28 weken later’ zijn onvermijdelijk, en om meteen ter zake te komen – ’28 jaar later ‘is een technisch gepolijste en vaak opvallende film, maar het mist de meedogenloze energie en emotionele diepte van zijn voorgangers. Danny Boyle Keert terug naar de stoel van de regisseur met een nieuwe take, die volkshorror mengt met de overblijfselen van een zombie -apocalyps, maar het verhaal worstelt om bij elkaar te houden naarmate het vordert. Het uitgangspunt – een eilandjongen die een behandeling zoekt voor zijn zieke moeder – werkt in het begin goed en biedt een dwingende emotionele haak. De film verschuift echter geleidelijk weg van de dreiging van het woede -virus en buigt in melodrama, uiteindelijk de impact ervan.Het verhaal ontvouwt zich in de afgelegen schoonheid van de Schotse hooglanden, waar Jamie (Aaron Taylor-Johnson), zijn vrouw Isla (Jodie Comer), en hun zoon Spike (Alfie Williams) leven in relatieve vrede op een geïsoleerde eilandgemeenschap, onaangeroerd door het virus. Isla is ernstig ziek en Jamie besluit om spijker naar het vasteland te brengen – een reis die aanvoelt als een overgangsritueel naar mannelijkheid. Hun reis begint met spannend momentum: weelderige groene jungles wemelen van de geïnfecteerde, de stille angst en een dodelijke run-in met Alphas. Boyle blinkt uit in deze sequenties en bouwt spanning op door sfeer in plaats van goedkope sensatie. Maar zodra het duo terugkeert naar het eiland en Spike besluit later terug te gaan met zijn moeder om een ​​”dokter” te zoeken die naar verluidt de zieken koeten, begint de film stoom te verliezen.De tweede helft introduceert verschillende subplots en nieuwe personages, waaronder de excentrieke Dr. Kelson (Ralph Fiennes), die geïsoleerd leeft en vreemde rituelen uitvoert die rechtstreeks uit ‘Apocalypse voelen.’ Hoewel ze visueel arresteren, verbinden deze momenten geen zinvol met het centrale verhaal. In tegenstelling tot de strak wondspanning van de eerdere films, voelt de militaire aanwezigheid hier zwak en onderschreven. In eerdere inzendingen waren soldaten belangrijke chauffeurs van zowel horror- als plotprogressie; Hier creëert hun tokenaanwezigheid een vacuüm dat het script worstelt om te vullen. De verschuiving van overlevingshorror naar persoonlijk drama kan opzettelijk zijn, maar het loont niet volledig.Qua uitvoering vindt de film solide voet. Aaron Taylor-Johnson speelt Jamie met een mix van controle en begraven wanhoop-een man die zijn zoon probeert voor te bereiden op een wereld die hij niet volledig begrijpt. Zijn aandoening voor Spike is geloofwaardig, hoewel zijn emotionele afstand van Isla en betrokkenheid bij een andere eilandbewoner zich verdoezeld voelt. Jodie Comer brengt echter ruwe kwetsbaarheid voor Isla, vooral in een opvallende volgorde van de levering van een baby door een geïnfecteerde moeder. Maar het is Alfie Williams als Spike die naar voren komt als het ware hart van de film. Zijn optreden is rustig krachtig en legt de onschuld, nieuwsgierigheid en moed vast van een jongen op het punt van transformatie.Het valt niet te ontkennen dat Boyle nog steeds weet hoe hij een boeiende visuele ervaring moet maken. De vroege scènes van de film zijn doordrenkt van angst en rustige schoonheid, het gevoel van isolatie bijna poëtisch. Maar sterke visuals kunnen tot nu toe alleen een film dragen. ’28 jaar later ‘begint sterk, bouwt intriges op en belooft iets dieper – maar kan uiteindelijk zijn momentum niet ondersteunen. Het scenario van Alex Garland heeft flitsen van schittering, vooral in hoe het generatietrauma en bescherming onderzoekt, maar de horrorelementen zijn inconsistent en het verhaal wordt verspreid. Dit is op geen enkele manier een slechte film, maar het waar maakt niet aan de belofte van zijn afkomst. Wat een spannende evolutie had kunnen zijn, voelt zich meer als een echo.