Schoner
directeur Martin Campbell Keer terug naar bekend territorium: de strakke, high-concept actiethriller. Maar terwijl de film zijn bekende flair toont voor verticaal spektakel en met spanning gevulde set-stukken, overstijgt het nooit zijn genre-wortels of verhalende ongeloofwaardigheid. Verankerd door een toegewijde Daisy Ridley, is de film een functionele maar ongelijke rit – verhoogd door richting, gehinderd door te schrijven. In een glanzende Londense wolkenkrabber,
Schoner
Introduceert Joey Locke (Ridley), een apathische ex-soldaat draaide raamreiniger met een tragisch verleden en een klimgewoonte geworteld in kindertrauma. Terwijl haar precaire taak haar naar de bovenste verdiepingen van het gebouw brengt, bestormen eco-terroristen een uitvoerend gala binnen en veroorzaken een gijzelaarcrisis. Joey – aan de buitenkant gestort – wordt de enige persoon die in staat is om in te grijpen, vooral met haar jongere broer Michael (Matthew Tuck) die erin gevangen zit. De opstelling is, weliswaar, vergezocht. Een voormalige militaire operatie handig maanlicht als een wolkenkrabber wasmachine is het soort pulpachtige uitgangspunt dat alleen werkt als de film zijn absurditeit omarmt.
Schoner
doet tot op zekere hoogte. Scenarioschrijvers Simon Uttley, Paul Andrew Williams en Matthew Orton leunt zwaar op genre -nostalgie en haalt duidelijke inspiratie uit
Sterven
en zelfs
De torenhoge Inferno
niet alleen hun structuur lenen, maar ook hun gevoel voor bevatte chaos. De richting van Campbell brengt Pools naar de procedure, en zijn oog voor door lengte geïnduceerde angst is scherp als altijd. De beste momenten van de film komen wanneer het zijn dialoog vergeet en Ridley laat bengelen, klimmen en vechten tegen zwaartekracht en kansen. Maar voor al zijn kinetische energie,
Schoner
hapert in het schrijven. De dialoog is vaak onnodig zware en traag, afvlakkende emotionele beats en ondermijnende spanning. Joey’s competentie komt op ongeloofwoorde, het verwijderen van echte inzet uit wat zou moeten voelen als een wanhopige, bijna onmogelijke missie. De film wil haar schilderen als kwetsbaar en toch niet te stoppen – maar door haar te capabel te maken, strijdt het het verhaal van spanning. Dat gezegd hebbende, Ridley draagt de film met stille intensiteit. In tegenstelling tot de gebruikelijke actiehelden blijft ze serieus en vastbesloten. Haar scènes met Tuck brengen verrassend emotioneel gewicht en bieden een glimp van tederheid in een film die anders wordt voortgestuwd door geweervuur en grijphaken. Hun broer of zus Dynamic is een van de weinige geaarde elementen van de film, zelfs als het af en toe wordt onderschreven. De tegenstanders, geleid door de Noach van Taz Skylar, bieden chaotische oppositie maar missen ideologische nuance. De film verwijst naar interne afdelingen binnen de eco-terroristische groep-tussen moreel protest en gewelddadig extremisme-maar omzeilt uiteindelijk het ethische debat ten gunste van meer explosies. Clive Owenin een knipper en miss-rol, wordt onderbenut en faalt om de gravitas te injecteren die zijn aanwezigheid belooft. Uiteindelijk,
Schoner
is een bruikbare actiefilm. Het is goed geregisseerd, competent gehandeld en levert voldoende spanning om je te laten kijken. Maar zwak schrijf- en oppervlakte-niveau-thema’s voorkomen dat het meer is dan alleen een andere fatsoenlijke thriller. Voor fans van het genre is het een horloge waard – maar verwacht niet dat het een blijvende indruk achterlaat.
Geef een reactie