Credits
Nathan Garden is de hoofdredacteur van Noema Magazine. Hij is ook mede-oprichter van en een senior adviseur van het Berggruen Institute.
Net zoals de hedendaagse cultuuroorlogen en identiteitspolitiek een overlay zijn over de langdurige aandelenstrijd van links versus rechts, betoogt Dan Zimmer in Noema dat een nieuwe dimensie wordt toegevoegd aan het politieke lexicon, dat hij ‘up’ labelt versus ‘down’. In essentie bedenkt dit frame twee contrasterende visioenen van de toekomst. De een omarmt AI-gedreven technologische versnelling als het pad om een nieuwe en betere wereld te creëren, terwijl de andere streeft naar de ecologische balans van een planeet in nood.
Voor Zimmer bestaat het kiesdistrict “UP” uit de Libertarische Boomers of Silicon Valley en hun deregulerende bondgenoten die willen vooruitslaan in de richting van de singulariteit van een transhumanistische toekomst zonder vastberaden, zelfs dromen van “het uitstrekken van het licht van bewustzijn naar de sterren.” Het kiesdistrict “down” bestaat uit milieuactivistische doomers en toezichthouders die een instinctieve vijandigheid jegens technologie herbergen als een hubristische poging om de natuurlijke wijsheid van terughoudendheid en zelfbeperking te vervangen.
“De vijand van deze stijgende technologische factie is minder de traditionele links of rechts dan milieuactivisten en de voorschriften die ze sinds de jaren zeventig beperken om technologie te beperken”, schrijft Zimmer. “Deze spanning tussen technologen en milieuactivisten snijdt over traditionele politieke grenzen, waardoor de Maga -beweging wordt opgesplitst”technisch” En “groente‘Facties en de linkerkant in toenemende mate verdeeld in zijn eigen techno-oplossing En ecologisch kampen. Terwijl de traditionele linker en rechts focus op menselijk welzijn, wordt de hedendaagse politiek hervormd door mensen die beweren de oorzaak van niets minder dan het leven zelf te verdedigen. ”
Stroomopwaarts zwemmen tegen entropie
Wat Zimmer betekent met “Life with a Capital L” is “het bedrag van alle levende dingen die worden hersteld als een enkel proces.” Maar er is een diepe dissonantie tussen technologische en ecologische kampen over wat het leven zelf is.
Zimmer volgt de gemeenschappelijke wortel van deze strijdende visies op de opkomst van cybernetica in de jaren zeventig, die begonnen te begrijpen dat alle levende wezens ‘complexe informatieverwerkingssystemen’ zijn.
Wat de denkers van cybernetica bezig hield, was hoe complexe systemen zich in een vijandig universum konden behouden, “de energie veiligstellen die nodig is om complexiteit te behouden” tegen de dissiperende aanval van entropie.
Het was in deze context dat de baanbrekende wiskundige Norbert Wiener voorstelde om de definitie van het leven uit te breiden naar alle fenomenen die “stroomopwaarts kunnen zwemmen tegen de stroom van toenemende entropie”. Hij zag dat, door de informatiestroom door recursieve circuits zelf te reguleren, elk systeem in staat zou zijn om van zijn omgeving te leren en zich aan te passen om zichzelf te behouden, te repliceren en verder te ontwikkelen.
Dit was verantwoordelijk voor alle prachtige technologische prestaties van de menselijke beschaving die zich bereikten buiten de primaire noodzaak van louter overleving.
Het was binnen hetzelfde kader dat James Lovelock het idee van de aarde ontwikkelde als een zelforganiserend systeem van informatiefeedbacklussen-Gaia-dat is beheerd door evolutionaire aanpassing om het evenwicht of homeostase te handhaven, van een leefbare biosfeer tegen alle kansen.
“De verleiding om technologie te vergod als de ultieme oplossing, zoals tech -versnellingsisten vatbaar zijn, bootst de fout na van diepe ecologen die zich weerstaan.”
Hieruit stelt Zimmer aan dat het hedendaagse technische versnellingskamp ‘het leven vooral als een informatieproces beschouwt om uit te breiden en te verbeteren, terwijl de andere het leven voornamelijk beschouwt als een complex systeem om te behouden en in evenwicht te houden. Deze contrasterende perspectieven inspireren rivaliserende politieke visies: de ene staart omhoog naar het leven van het leven naar het leven van het leven in de richting van het leven naar het leven naar het leven.’
Hij vervolgt: “Ze eisen een nieuwe politieke taal en oriëntatie – noch links noch rechts – die ik voorstel, kan het beste worden vastgelegd door het contrast tussen een technologisch ‘omhoog’ en een ecologisch ‘down’.”
Door mijn lezing kan dit ook worden gegoten als de spanning tussen anorganische of ontlichaamde, intelligentie – zoals AI – en geaarde, of belichaamd, intelligentie.
Zimmer grijpt terecht vast dat “de extreme posities van ver en diep van binnen niet alleen onverenigbaar zijn, maar ze zijn ook wederzijds vijandig. Als de verre correct is om menselijke wezens te beschouwen als het voertuig voor het bevrijden van het leven van zijn biologische boeien, dan is de down-wing’s drive om technisch meesterschap te veroordelen om het leven te veroordelen. vernietigd. “
Het vermengende estuarium
De verleiding om technologie te vergod als de ultieme oplossing, zoals technische versnellingsisten vatbaar zijn om te doen, bootst de fout na van diepe ecologen die zich weerstaan. De verstandige cursus zou de valse oppositie van technologie en ecologie verlagen. Het zou proberen menselijke technologische bekwaamheid af te stemmen en te integreren met natuurlijke systemen in plaats van tegen hen. De “meer dan menselijke intelligentie” die uit die conjunctie komt, zou een soort planetaire sapience vormen.
Anthropo-technogenese bracht ons in de puinhoop van klimaat destabilisatie en het kan ons helpen eruit te komen. AI-aangedreven berekening op planetaire schaal die ons begrip van hoe aardsystemen werkt, bijvoorbeeld, kan helpen om de menselijke keuzevrijheid weg te houden van beschadigende ondernemingen naar herstel, herstellende en klimaatstabiliserende.
Tegelijkertijd is wat kan worden ontleend aan de voorzichtigheid van diepe ecologen het oude Grieks concept van Katechonin zijn vroege Griekse betekenis van ’terughoudendheid’ of ‘achterhouden om te worden’. Met andere woorden, wat we niet doen is net zo belangrijk als wat we doen.
Al met al verwerpt dit veeleisende mengsel wat sommigen de “noemenGoed antropoceen. ” Of om het te zeggen in termen van het cybernetische concept van het leven, “homeostase plus.”
“Uiteindelijk,” hoopt Zimmer op dezelfde manier, “kan de belangrijkste implicatie van het onderscheid tussen omhoog/omlaag zijn dat technologische en ecologische benaderingen van het leven zelf niet zoveel verschillen als we denken. verrijken ons begrip van complexe planetaire systemen en vice versa. Het is in het estuarium waar op en neer zich vermengt dat een echt progressieve politiek die alles dient dat leeft, zal groeien. ”
