Het is 80 jaar geleden sinds de eerste nucleaire zomer toen de VS de kracht van het atoom op Hiroshima en Nagasaki ontketenden. Vier score later zijn we in een nieuwe oorlog, ondanks de verklaring van gisteren van een staakt -het -vuren tussen Israël en Iran.
Weinigen in de zomer van 1945 en nog minder tijdens de daaropvolgende koude oorlogsjaren zouden zich hebben voorgesteld dat er gedurende 80 jaar geen Nuke zou worden gebruikt bij een burgerbevolking. De nauwe oproepen tijdens de lange, schemeringsstrijd – zoals John F. Kennedy de Koude Oorlog beschreef – waren kuitly talrijk. Ondanks de Berlijnse crises, de Cubaanse raketcrisis, Sovjet -invasies van Hongarije, Tsjechoslowakije en Afghanistan, om nog maar te zwijgen van de val van het ijzeren gordijn in Oost -Europa, bewezen de afschuwelijke elegante logica van afschrikking Ironclad. Nucleaire krachten zouden gek zijn om direct te vechten. Dus hebben ze, zelfs niet, zelfs als proxyoorlogen tussen de VS en Rusland en soms hebben China miljoenen levens gekost van de rijstvelden van Zuidoost -Azië tot het bevroren chosin -reservoir van de jungles van Bolivia en het zand van Sinaï.
Maar de logica van de 20e-eeuwse afschrikking die de nucleaire vrede gedurende 80 jaar hield, gecombineerd met gebeurtenissen in de 21e eeuw, betekent dat het verlangen naar kernwapens onder de Nuke-Less is gestegen, niet naar beneden. Dat is vooral het geval deze week, en waarom meer landen kernwapens willen, niet alleen vanwege de recente geschiedenis, de dodelijke ambities van Iran en de wilde oscillaties van de 45e en 47e Presidenten van de Verenigde Staten, Donald Trump.
Er zijn 195 leden van de Verenigde Naties. Slechts negen hebben kernwapens – de VS, Rusland, China, het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk, Israël, India, Pakistan en Noord -Korea. Democratische naties die misschien af en toe dagdromen over het verwerven van kernwapens, maar ze tot nu toe hebben gezworen – zoals Duitsland, Japan, Polen, Zuid -Korea, om er maar een paar te noemen – hebben beperking getoond vanwege hun beladen historieën en, belangrijker, omdat ze genieten (of genoten) nucleaire umbrellas, specifiek Amerikaanse atoomprophylaxis.
Een ironie van de tweede termijn van Trump is dat, hoewel hij de inspanningen van Israël heeft geholpen om de nucleaire ambities van Teheran terug te zetten, het grillige temperament en het manische vermogen van de showman om te versnipperen zodra heilige allianties het veel waarschijnlijker hebben gemaakt dat Seoul, WarscheSaw, Taipei of zelfs Berlin en Tokyo willen overwegen centrifuges. Kan iemand rekenen op de Amerikaanse nucleaire paraplu wanneer de president Mercurial en leugenachtig is, wanneer hij waarschijnlijker lijkt dan niet om de NAVO te overbruggen? De Franse president Emmanuel Macron is niet alleen teruggekeerd naar Gaullistische ideeën over de Franse nucleaire onafhankelijkheid, met zijn kracht frappe, maar heeft ook aangeboden om andere Europese landen te brengen onder de nucleaire bescherming van Parijs. In het Verenigd Koninkrijk heeft premier Keir Starmer soortgelijke bewegingen gemaakt. Ze zouden dwaas zijn om dat niet te doen.
Dat is het nuchtere denken onder Amerikaanse traditionele bondgenoten. Stel je voor wat het is in de hoofden van Amerika’s vijanden en frenemies. Denk aan het uitzicht vanuit Caracas. Als je Nicolas Máduro bent, de Venezolaanse sterke man, en de VS hebben de regime-verandering beloofd en het Amerikaanse Hooggerechtshof verteld dat je land momenteel Amerika binnenvallen, waardoor massale deportaties toestaan (lees: immigranten die aan je vernietiging van een eens meest ervaren economie worden ontsnapt) Hoe zou je de situatie in Iran deze week en de gebeurtenissen van de afgelopen 25 jaar beoordelen? De lessen van de 20e eeuw zijn dat afschrikking werkt tussen nucleaire mogendheden: de VS/USSR, India/Pakistan. Spanningen kunnen oplaaien, maar iedereen stapt terug van de rand. De les voor dictators uit de 21e eeuw zoals Máduro is dat je uit de macht kunt worden binnengevallen/weggegooid als je geen kernbeen hebt.
Irak (dat veinsde had, maar dat niet deed), Oekraïne (die hen opgeeft onder de administratie van Bill Clinton), Libië (die zijn massa -vernietigingsprogramma opgeeft onder George W. Bush), Iran (die probeerde er een te bouwen en werd gebombardeerd), Syrië (die probeerde te bouwen en werd omverwerpen) zijn voorzichtige verhalen. Het regime van Noord -Korea overleeft omdat het kernwapens en een gigantisch conventioneel leger heeft. Waarom zou Máduro geen kernwapens willen? Het is onwaarschijnlijk dat hij ze kan krijgen, maar niet onmogelijk. Wat belangrijk is, is dat de calculus van risico en beloning voor veel leiders aantrekkelijker heeft gemaakt. Dat klinkt misschien contra -intuïtief, gezien de mate waarin Amerikaanse administraties zijn gegaan om te voorkomen dat de mullahs van Teheran zich bij de nucleaire club kwamen, vooral deze week. Maar niet alle landen zijn Iran, en de meeste kunnen anticiperen op een heel andere reactie van deze president.
Als u een inlichtingenfunctionaris bent in Riyad of een defensieplanner in Taipei, bevestigen de gebeurtenissen van de afgelopen week alleen maar waarom u een Nuke zou willen. En in tegenstelling tot Máduro hebben deze welvarende landen de middelen. Taiwan kan al dan niet in staat zijn om te rekenen op een Amerikaanse verdediging van het eiland, maar gezien het strategische belang van de chipmaker en een tweedelige consensus in de VS tegengestelde Chinese hegemonie, kan het waarschijnlijk. Waarschijnlijk. Tegenwoordig is de beroemde ‘strategische dubbelzinnigheid’ van wat de VS zou doen in het licht van een Beijing -aanval, gepromoot door presidenten sinds Richard Nixon naar ‘Red China’ ging, is dubbelzinnig. Het verwerven van een nucleair wapen zou risico’s hebben voor welvarende Taiwan, maar het kan ook bijdragen aan de afschrikking.
Evenzo, zal Trump de Amerikaanse troepen op het Koreaanse schiereiland houden, waar ze al meer dan 70 jaar een nucleaire tripwire bieden? Zal de nieuwe regering-rechtse regering in Seoul erop kunnen vertrouwen, of wil het zijn eigen afschrikmiddel?
De Saoedische ambities om een nucleaire deal te sluiten met de VS en Israël, terwijl misschien moribund gezien de ramp in Gaza, nog steeds een dwingende logica achter zich hebben. In welke vorm Iran is er op dit moment in, het zeer openbare en zeer trotse nationale project van Teheran om een grote nucleaire sector te bouwen – verkrijpt in postzegels en feestdagen, begonnen tijdens het tijdperk van de Shah– kan niet meer worden uitgewist als Riyadh’s blik. De smarts en knowhow van de Perzische natie met 90 miljoen burgers, bergen groter dan de Alpen, en een kapitaal die meer dichtbevolkt dan Londen zal niet worden verdampt door Mossad Commandos of Amerikaanse bunker buskers. Als je Mohammad bin Salam, MBS bent, wil je nog steeds een Saoedische nucleaire sector – wapens om de shia af te weren, stroom voor wanneer de olie op is. Wie zal zeggen dat Trump en de Israëlische premier Bibi Netanyahu, enthousiast om overwinningen, geen manier zal vinden om hem er een te krijgen?
De grote ironie is dat Trump ons op dit moment heeft gebracht waar nucleaire non-proliferatie, altijd een strijd om te handhaven, maar meestal een succesvolle, wereldwijd wordt bedreigd door de poging om de nucleaire capaciteit van een natie te elimineren. ((Zie dit uitstekende NBC -nieuwsstuk van Alexander Smith, onder verwijzing naar proliferatie -experts van Seoul tot Washington, DC.) “De tekenen zijn dat een nieuwe wapenwedloop zich opmaakt die veel meer risico en onzekerheid met zich meebrengt dan de laatste,” zei Director Dan Smith van Stockholm International Peace Research Institute maandag terwijl zijn groep zijn jaarboek uit 2025 onthulde.
Het gezamenlijke uitgebreide actieplan (JCPOA) vervalste tijdens de Obama -administratie was niet perfect, noch bedoeld om dat te zijn. Het deed wat het moest, net als wapenovereenkomsten tijdens de Koude Oorlog. De overeenkomst tussen Iran en de vijf leden van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties – de VS, het VK, Frankrijk, Rusland en China (plus Duitsland) probeerden niet Iraanse proxy’s in de regio of haar middeleeuwse onderdrukking thuis te bevatten. De JCPOA beperkte de nucleaire mogelijkheden van Teheran, niet de conventionele ambities, net zoals wapenverdragen van de Koude Oorlog de wapenwedloop bevatten zonder Sovjetonderdrukking in binnen- en buitenland uit te dagen. Het beperken van kernwapens is voldoende.
Terwijl conservatieven alarmen klonken over beschuldigingen van Iraanse valsspelen op verrijking, net zoals ze vaak wezen op overtredingen tijdens tientallen jaren van Amerikaanse Sovjet wapenbeheersingspacten, was Teheran in feite in overeenstemming. Het westen had niet alleen ogen en oren op de grond in Teheran, maar ook een ongekend inspectieregime en een formule voor snapback -sancties. Om het Jiddisch te citeren, heeft het westen vandaag bubkes in termen van inspectie. Er zijn enkele internationale inspecteurs van Atomic Energy Agency op het terrein geweest sinds de JCPOA instortte, maar het is onwaarschijnlijk dat de Iraniërs hen teruggeven in wat overblijfselen van het nucleaire programma. En als Iran zich terugtrekt uit het wereldwijde nucleaire non-proliferatieverdrag (NPT), zal zelfs die vluchtige boekhouding verdwenen zijn.
Een insider die diep bekend is met het regime van de Mullahs, vertelde me dat het had kunnen vallen als de VS de JCPOA hadden bijgehouden in plaats van zich er niet meer uit te trekken tijdens de eerste termijn van Trump.
Het zou één ding zijn geweest als Trump zich uit de JCPOA had teruggetrokken met een consistente hardline-aanpak zoals die lang aangeprezen door John Bolton, de wapenbeheersing van het Bush-tijdperk uit het Bush-tijdperk en de VN-ambassadeur, die de nationale veiligheidsadviseur van Trump werd voordat hij werd ontslagen. Tegenwoordig is de delicate, eerlijke makelaarsrol van de nationale veiligheidsadviseur zoals voorgesteld in de wereld na de Tweede Wereldoorlog van Trump op de hoogte gebracht die staatssecretaris Marco Rubio, een Iran Hawk, in de functie, precies het soort schaalvorderingen in beleidsvorming in de beleidsvorming die de National Security Act van 1947 was ontworpen om te voorkomen. Bolton geloofde niet dat een inspectieregime met de Iraniërs zou werken, en hun nucleaire programma moest worden vernietigd, en de opvattingen van Rubio zijn boltonesquer dan niet.
In zijn tweede termijn leek Trump echter het boltonisme te verlaten en de opvattingen van de Hawkish Rubio, althans voor een tijdje. Trump liet de muestoets Bolton letterlijk achter door het beveiligingsdetail van de Yale Diplomaat in te trekken, die president Joe Biden nooit liet vervallen, zelfs nadat Bolton terugkeerde naar het privéleven; Dat is de aard van Iraanse bedreigingen tegen hem.
In plaats daarvan opende in zijn tweede term, kunst-of-the-deal Trump de souk, hij sabelde Iran, maar was, in tegenstelling tot Rubio en Bolton, schijnbaar graag zijn versie van de JCPOA, net zoals hij zijn eigen NAFTA-deal sneed, het Amerikaanse werknemers, de jarenlange geringe van de Amerikaanse werkers. Gezien zijn taco -reputatie (Trump kipt altijd uit), de 47e President zou waarschijnlijk een veel zwakkere deal hebben gesloten dan de JCPOA die door staatssecretaris John Kerry was, de Iraniërs die hem op een pech lieten spelen. Geen wonder dat Netanyahu, wiens belli heeft nee nodig casusgehandeld om Trump in te voegen door Iran te slaan. (De Likud-premier had dat vermogen omdat president Joe Biden het Israël zo zwaar had bewapend sinds 7 oktober 2023, en de buitengewone regionale verdediging van Israël vorig jaar door Iraanse ballistische raketten had gecoördineerd.) Trump nam Bibi’s aas en stuurde de B-2’s, die in Fairness de minste slechte optie op dat punt was. Maar de JCPOA -afschaffing, een van de oorspronkelijke zonden van Trump uit zijn eerste termijn en de vastberadenheid van Iran om kernwapens te verkrijgen, bracht ons hiertoe.
Het is te vroeg om veel te weten, mijn contact en vele anderen zeggen: welke schade is aangericht aan het Iraanse programma, wat Trump vervolgens zal doen, wat het regime zal doen (we weten dat Iran’s performatieve Qatar -aanval en de staakt -het -vuren), en wat, misschien nog belangrijker, het Iraanse volk zal doen. Zullen ze de 46-jarige theocratie omverwerpen, zich rond de vlag verzamelen of blijven mopperen? We kunnen niet weten wat begraven of ontketend door de Amerikaanse bombardementen van zondag op Fordow, Natanz en andere Iraanse sites, behalve helaas, een groeiend verlangen in veel van de hoofdsteden van de wereld voor een eigen kern van die van zichzelf.
