New York – Bill Moyers, de voormalige perssecretaris van het Witte Huis die er een van werd televisie De meest geëerde journalisten, die meesterlijk een visueel medium gebruiken om een wereld van ideeën te verlichten, stierven donderdag op 91 -jarige leeftijd.
Moyer stierf in een ziekenhuis in New York City, volgens oude vriend Tom Johnson, de voormalige CEO van CNN en een assistent van Moyers tijdens de administratie van Lyndon B. Johnson. Hij noemde de doodsoorzaak van Moyers niet.
De carrière van Moyer varieerde van jeugdige baptistenminister tot adjunct -directeur van het Peace Corps, van Johnson’s perssecretaris tot krantenuitgever, senior nieuwsanalist voor “The CBS Evening News” en hoofdcorrespondent voor “CBS Reports”.
Maar het was voor openbare televisie dat Moyers enkele van de meest cerebrale en provocerende series van TV produceerde. In honderden uren PBS -programma’s bewees hij thuis met onderwerpen variërend van corruptie van de overheid tot moderne dans, van drugsverslaving tot mediaconsolidatie, van religie tot milieumisbruik.
In 1988 produceerde Moyers ‘de geheime regering’ over het Iran-contra-schandaal tijdens de Reagan-administratie en publiceerde hij tegelijkertijd een boek onder dezelfde naam. Rond die tijd galvaniseerde hij kijkers met ‘Joseph Campbell and the Power of Myth’, een reeks van zes interviews van een uur met de prominente religieuze geleerde. Het bijbehorende boek werd een bestseller.
Zijn op televisie op televisie met dichter Robert Bly lanceerde bijna in zijn eentje de herenbeweging van de jaren 1990, en zijn serie “Healing and the Mind” uit 1993 had een diepgaande impact op de medische gemeenschap en op medisch onderwijs.
In een medium dat zogenaamd “pratende hoofden” afneemt – foto’s van onderwerp en interviewer praten – kwam Moyers zich daarbij specialiseren. Hij heeft ooit uitgelegd waarom: “De vraag is, denken de pratende hoofden van geesten en denken mensen? Zijn ze interessant om naar te kijken? Ik denk dat de meest fascinerende productiewaarde het menselijk gezicht is.”
Moyers was een humanist die aantoonde wat iemand ‘een zachte, sonderde stijl’ noemde in het inheemse accent van Texas dat hij nooit verloor, die de wereld onderzocht met een kalm, met redenen met redenen, ongeacht het onderwerp.
Van sommige kwartalen werd hij als liberaal neergestort dankzij zijn banden met Johnson en Public Television, evenals zijn niet-stoten-benadering van onderzoeksjournalistiek. Het was een label dat hij niet noodzakelijk ontkende.
“Ik ben een ouderwetse liberaal als het gaat om open zijn en geïnteresseerd zijn in de ideeën van anderen,” zei hij tijdens een radio-interview uit 2004. Maar Moyers noemde zichzelf liever een ‘burgerjournalist’ die onafhankelijk opereerde, buiten het etablissement.
Public Television (en zijn zelf gefinancierde productiebedrijf) gaven hem de vrije loop om ‘het gesprek van democratie open te stellen voor alle nieuwkomers’, zei hij in een interview in 2007 met de Associated Press.
“Ik denk dat mijn collega’s in commerciële televisie getalenteerde en toegewijde journalisten zijn,” zei hij een andere keer, “maar ze hebben ervoor gekozen om in een zakelijke mainstream te werken die hun talent in het zakelijke karakter van het Amerikaanse leven past. En je wordt niet beloond voor het vertellen van de harde waarheden over Amerika in een winstgevende omgeving.”
In de loop der jaren werd Moyers met onderscheiding overladen, waaronder meer dan 30 Emmy’s, 11 George Foster Peabody Awards, drie George Polks en, twee keer, de Alfred I. DuPont-Columbia University Gold Baton Award voor carrière uitmuntendheid in uitzendjournalistiek. In 1995 werd hij opgenomen in de televisiehal van Fame.
___
AP -schrijver Dave Bauder en voormalig Associated Press -schrijver Robert Monroe hebben bijgedragen aan dit rapport. Moore trok zich terug uit de AP in 2017.
Geef een reactie