35 jaar geleden maakte een legendarische schrijver een onsamenhangend sci-fi-vervolg

Officier Alex James Murphy vaart door de afbrokkelende straten van Detroit in een afgebroken agentauto-Sirens schetterend, scherven van glas en metaal zwaaiend van het voertuig terwijl het zorgt door tegenliggers. Chaos en criminaliteit hebben de stad overweldigd vanwege een politiestaking die actief wordt aangemoedigd door de zakelijke eigenaren van de afdeling. De enige persoon, of beter gezegd, de enige dingdat Detroit kan redden van totale vernietiging is Murphy, beter bekend als Robocop sinds wetenschappers zijn hersenen hebben gebeden en het gezicht van een stervend lijk hebben gered en ze op een dodelijke, wetsoverwoedend cyborg-lichaam hebben geënt.

Dit is geen scène uit het origineel Robocop of zelfs van Robocop 2hoewel het enkele overeenkomsten deelt met het dystopische sci-fi-vervolg dat is uitgebracht op 22 juni 1990. Het is eerder een reeks die is getrokken uit het eerste nummer van Frank Miller’s Robocopeen stripboek dat meer dan tien jaar later is gepubliceerd in een poging om het origineel van de legendarische stripcreator te doen herleven Robocop 2 scenario.

Drie en een half decennia daarna Robocop 2 Miller’s ware visie is neergestort in theaters voor een overwegend koude receptie. En hoewel elke versie van dit halfbakken verhaal op zijn eigen manier onvolmaakt is, wanneer ze samen worden bekeken, kunnen ze gewoon een geweldige science fiction-saga zorgen.

Robocop werd uitgevonden door Edward Neumeier, die het script samen met Michael Miner schreef voordat Paul Verhoeven in stapte om te regisseren. Het origineel was een hit, dus Neumeier en Miner gingen snel aan het werk aan een vervolg, maar toen een schrijversstaking van de late jaren 80 hen van het project duwde, bood Neueier de studio twee suggesties voor zijn vervanging: Alan Moore (de Iconoclastische stripschrijver achter Wachters En V voor vendetta) en Frank Miller (de maker van ultra gestyliseerde stripboekklassiekers zoals Sin City, 300En The Dark Knight keert terug). Moore passeerde en zei dat hij niet geïnteresseerd was in Hollywood, maar Miller accepteerde het aanbod. Hij zou er al snel spijt van krijgen.

De enige bekende beschrijving van Miller’s oorspronkelijke visie voor Robocop 2 is te vinden in het nummer van juli 1990 van Cinefantastique magazinedie 16 volledige pagina’s aan de film wijdde. Het verhaal gaat kort na de gebeurtenissen van Robocop. Murphy wordt hersteld bij de politie van Detroit, maar de interne strijd tussen zijn onderdrukte menselijke persoonlijkheid en zijn verbeterde software begint de slechte Cyborg Insane te rijden. RoboCop eindigt onder de hoede van een kwaadaardige bedrijfspsycholoog die probeert zijn geest te breken, terwijl Omni Consumer Products (het bedrijf dat de politie bezit en actief probeert Detroit te failliet en te plunderen voor winst) begint een nieuw model te ontwikkelen dat geen vervelende moraal of menselijkheid zal hebben.

Miller heeft dat script verschillende keren herwerkt voordat hij het aan de filmstudio liet zien, maar zelfs die zelfbewegingen waren niet genoeg. Walon Green sloot zich later aan bij het team voor een aantal zware herschrijvingen, terwijl Miller ook vasthield en bleef sleutelen aan de plot en dialoog tijdens het gehaaste filmproces.

“Soms zou Frank zijn spullen alleen moeten veranderen omdat hij niet gewend was om het personage te schrijven,” vertelde Peter Weller, de ster van de film, vertelde Cinefantastique magazine in 1990. “Robo zou geen waardeoordelen maken, en hij maakt geen beoordelingen op basis van interpretatie – het zijn alleen feiten. Hij roept geen gevoelens op of portretteert gevoelens of vraag gevoelens. Dus veel van die dingen, wanneer ik ze zou lezen, zou ik zeggen:” Frank, dit is buiten karakter. ” Instinctief wist ik wat goed was. ‘

Geen aanstoot aan de grote Peter Weller, maar als het maken van scriptnotities uit de ster van de film op basis van een onderbuikgevoel van hoe zijn karakter zou moeten handelen, klinkt frustrerend, nou, stel je voor hoe Miller zich voelde.

De versie van Robocop 2 Dat publiek zag op het scherm is verre van perfect. De plot, die een politiestaking omvat, een messiaanse misdaad heer, een schema om Detroit te bulldoze en te vervangen door luxe torens, en een moorddadige nieuwe Robocop 2, is overtroffen tot het punt van incoherentie. Ondertussen lijkt de laatste act, waarin de twee Robocops eindelijk vechten, verdacht genoeg als de regisseur die actiefiguren samenvoegt in stop-motion-beeld A Robotkip schetsen En je bent niet zo ver weg.

Frank Miller’s Robocopter vergelijking, is even onsamenhangend maar veel meer gefocust. De plot stript de hele plotline van de misdaadring uit en richt zich meestal op de pogingen van Robocop om de orde te handhaven tijdens een politie-staking die aangemoedigde criminelen in de stad heeft. De versie van Miller is ook sterk afhankelijk van tv-uitzendingen in het universum, met uitgezonden ankers die terloops gruwelijke evenementen beschrijven, zoals een nucleaire ineenstorting in de Amazon, en een commercial voor een lokale donutwinkel die plotseling de veiligste plek in de stad is dankzij een groeiend klantenbestand van opvallende politieagenten. (De film bevat ook een paar satirische commercials, maar ze zijn veel minder gangbaar.)

Uiteindelijk is wat Miller’s Comic -rug vasthoudt, de focus op gewelddadige en verontrustende beelden over visuele leesbaarheid. Elk paneel onthult nieuwe gruwelen terwijl Robocop zich een weg baant door een Detroit vol junkies en prostituees. Zijn hoofdrolspeler valt ook regelmatig af en moet worden gered en gerepareerd, wat een verhalende cyclus van moord en revalidatie creëert die snel oud wordt.

Lezing Frank Miller’s Robocop voelt alsof je maar de helft van een fascinerend verhaal krijgt – alle bloedvergieten, heel weinig karakterontwikkeling – terwijl Robocop 2 volgt een meer traditionele verhalende boog, maar laat niet veel indruk achter. Gecombineerd kloppen ze bij wat je eigenlijk als een fatsoenlijke verhalende ervaring zou beschouwen.

Robocop 2 eindigt abrupt, de credits rollende momenten nadat de vijand Cyborg is verslagen met net genoeg tijd voor een vergeetbare punchline, maar de strip biedt een beetje meer afsluiting. Naarmate zijn verhaal tot zijn conclusie komt, redt Miller een moment van zijn oorspronkelijke behandeling die nooit in de film is gekomen. Robocop heeft de dag gered en zich teruggetrokken uit de samenleving en leeft nu in een verlaten schuur aan de rand van Detroit. Maar terwijl de nacht valt en de geluiden van misdaad door de lucht beginnen te kloppen, haalt hij zijn laadkabels los en rijdt de nacht in om de onschuldige opnieuw te beschermen.

Het is een eenvoudige coda voor een overdreven ingewikkeld verhaal, maar het is ook klassieke Frank Miller. Een prachtige visual om je te laten pauzeren en na te denken, zelfs voor een moment, voordat de onvermijdelijke terugkeer naar chaos die altijd Robocop heeft gedefinieerd.